(cz. 1: 1808, cz. 2: 1832)
dramat J.W.Goethego ofragmentarycznej, zróżnicowanej budowie (monologi, sceny zbiorowe, prolog odbywający się wniebie), zawierający zarówno echa tradycji oświeceniowej, jak iinspiracje okresu Sturm und Drang iromantyzmu, nie mieszczący się jednak całkowicie wżadnym ztych prądów. Ze średniowiecznych podań ożyciu idziałalności doktora Fausta Goethe uczynił wielki dramat filozoficzny. Uczony Faust doszedł już do kresu możliwości ludzkiego poznania. Bóg iMefistofeles zakładają się ojego los. Faust dąży do całkowitego zrozumienia świata, sięga po magię, wkońcu zawiera pakt zdiabłem. Dusza Fausta wpadnie wręce diabła wtedy, gdy uczony wypowie słowa: "trwaj, chwilo, ochwilo, jesteś piękna!" Jednakże odmłodzonemu Faustowi nie dają radości ani miłość, ani hulanki, ani polityka. Szczęście odnajduje dopiero wtwórczej pracy dla dobra ogółu: wwalce zżywiołami, wwynalazkach, które przyczynią się do dobra ludzkości. Pragnie, by chwila ta trwała wiecznie. Umiera, ale dusza jego wymyka się diabłu, ponieważ Bóg, doceniając ważność czynów Fausta, zbawia go. Faust symbolizuje odwieczne dążenie człowieka do poznania izrozumienia świata. Utwór, nad którym pracował Goethe prawie całe życie, stanowi ukoronowanie jego twórczości, szczytowe osiągnięcie niem. literatury, jedno zważniejszych dzieł literatury światowej. Do motywu Fausta nawiązał m.in. T.Mann w Doktorze Faustusie.