(1811-72)
franc. poeta, powieściopisarz, dramaturg ikrytyk. Entuzjasta romantyzmu, przewodził młodzieży wwalce zklasykami na premierze Hernaniego V. Hugo. Jako pierwszy, wprzedmowie do powieści Panna de Maupin (1836), sformułował hasło "sztuki dla sztuki", stając się tym samym prekursorem imistrzem parnasistów (zob. Ch. Leconte de Lisle). Bogata twórczość G. obejmuje zbiory poetyckie: Poezje (1830), Albertus (1833) - przynoszący portret bohatera romantycznego dotkniętego "chorobą wieku", Komedia śmierci (1838), Hiszpania (1845) oraz pisany wduchu parnasizmu tom Emalie ikamee (1852) ze słynnym wierszem Sztuka, wktórym G. zawarł swoje credo poetyckie. Na dorobek prozatorski pisarza składają się: powieść awanturniczo-hist. Kapitan Fracasse (1863), odwołujący się do starożytności Romans mumii (1858), nowele Król Kandaules (1845) iArria Marcella (1863), tom esejów poświęcony zapomnianym pisarzom XVII w. Groteski (1844) oraz ok. 2000 felietonów osztuce ilit. zamieszczanych na łamach "Chronique de Paris", "Revue de Paris", "Artiste", "Moniteur Universal" iin. Wysoko ceniony przez współczesnych, Ch. Baudelaire zadedykował G. Kwiaty zła ("nienagannemu poecie iwspaniałemu czarodziejowi literatury francuskiej"), poeta przyjaźnił się zwielkimi osobowościami swojej epoki, m.in. G. Flaubertem iG. de Nervalem. Na jęz. pol. dzieła G. tłumaczyli: T. Boy-Żeleński, W. Natanson iJ. Parandowski.
- Gautier Thophile, (1811-72)
- TEOFIL, Pochodzenia greckiego,...