(1890)
powieść K. Hamsuna. Bohater, bliżej nie określony marzyciel iwłóczęga, wędruje po bliżej nie określonym mieście, mając za towarzysza głód. Czasami jakaś gazeta przyjmuje jego artykuł, wówczas zaspokaja potrzeby irodzi się wnim nadzieja. Po kilku dniach wracają dawna nędza irozpacz. Głód atakuje duszę, deformuje myśli, wywołuje majaki, stany przygnębienia ientuzjazmu. Zbyt dumny, by się poddać, bohater przezwycięży przeciwności instynktownym pragnieniem życia. Gnębiony przez głód, opuści miasto izaciągnie się na statek. Historia ta ze względu na niedookreślenia miejsca ibohatera mogłaby się wydarzyć każdemu, wszędzie. Pozbawiona akcji, przypomina dziennik lub studium psychologiczne człowieka pustoszonego przez głód isamotność. Hamsun wykorzystał wpowieści doświadczenia własnego życia.