(1887-1973)
austr. prozaik, poeta, eseista; malarz, pionier szczególnej odmiany surrealizmu, tzw. wiedeńskiej szkoły realizmu fantastycznego. Ukończył szkołę klasztorną, był aktorem berlińskiego Deutsches Theater za dyrekcji M.Reinhardta, studiował malarstwo. Był prof. irektorem Akademii Sztuk Pięknych wWiedniu. We wczesnych powieściach G. widać wyraźny wpływ ekspresjonizmu: Tańcząca wariatka (1910), Kłamca wśród mieszczan (1922), Innocenty czyli sens iprzekleństwo niewinności (1922). Zinspiracji biblijnych powstała legenda Kain iAbel (1924). Po prawie 20-letniej przerwie wuprawianiu twórczości lit. (poświęcił się wtedy G. prawie wyłącznie malarstwu) opublikował powieść Eine sagenhafte Figur (1946), zbiór nowel Opowieści oErosie (1947). Za najwybitniejsze dzieło G. uznaje się Słońce iksiężyc (1962) - powieść, której akcja rozgrywa się wAustrii po upadku monarchii, stanowi syntezę doświadczeń życiowych iartystycznych pisarza. Ponadto autor powieści zmotywami faustowskimi Historia oprzyjaźni (1969), poetyckich dzienników, esejów.