(1862-1946)
niem. dramaturg, prozaik, eseista, gł. przedstawiciel niem. naturalizmu; brat Carla Ferdinanda Maxa (1858-1921), pisarza niem., tworzącego także wdialekcie śląskim. W1912 r. przyznano H. Nagrodę Nobla "przede wszystkim wuznaniu jego płodnej, różnorodnej iwybitnej działalności wdziedzinie sztuki dramatycznej". Urodził się wSzczawnie jako syn właściciela gospody. Ukończył Szkołę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. WJenie studiował historię ihistorię sztuki, filozofię uEuckena iHaeckla. Bogaty ożenek zMarie Thienemann pozwolił mu na całkowite oddanie się pracy twórczej. WBerlinie nawiązał kontakt zgrupą "Durch" - kołem młodych naturalistów. Od 1901 r. zamieszkał na stałe wJagniątkowie, gdzie zmarł. Po objęciu przez Hitlera władzy wNiemczech opowiedział się za narodowym socjalizmem, jednak wkrótce wycofał poparcie. Wtwórczości H. widać wpływy realizmu, neoromantyzmu, symbolizmu, ekspresjonizmu. Jego pierwsze dramaty (Przed wschodem słońca, 1889; Samotni, 1890) zapoczątkowały naturalizm na niem. scenie, ajego całkowite zwycięstwo potwierdziły kolejne sztuki: Bobrowe futro (1893), Róża Bernd (1903), Szczury (1911). Szczególną pozycję wdorobku H. zajmują dwa utwory, które stały się wzorem nowoczesnego dramatu społ.: Tkacze (1892), sztuka osnuta na motywie powstania śląskich tkaczy w1844 r., iFlorian Geyer (1896) owojnie chłopskiej w1525. Spod pióra H. wyszły również dramaty neoromantyczne, wktórych łączył realia hist.-obyczajowe zmotywami symboliki baśniowej: Hanusia (1894), Dzwon zatopiony (1896), APippa tańczy (1906). Późniejsze sztuki: Przed zachodem słońca (1932), Atrydzi (1941-48). Ponadto autor powieści Atlantyda (1912), Wyspa Wielkiej Matki (1924), Szaleniec boży Emanuel Quint (1910); nowel Kacerz zSoany (1918), Dróżnik Thiel (1888); wspomnień Księga namiętności (1930).
- Hauptmann Gerhart, (1862-1946)
- HAUPTMANN, Gerhart (1862-1946)
- ŻYGULSKI, Zdzisław (1888-1975)...