(1877-1962)
niem. powieściopisarz, liryk, eseista; uhonorowany Nagrodą Nobla (1946) za "natchnioną twórczość, wktórej we wszystkim zwielką oczywistością ujawniają się klasyczne ideały humanizmu, atakże błyskotliwy styl". Syn pastora, który wraz zżoną działał jako misjonarz wIndiach. H. od 1919 r. po licznych wędrówkach iprzeprowadzkach zamieszkał wSzwajcarii, w1923 otrzymał obywatelstwo. Wczesna twórczość H. ma wyraźne znamiona neoromantyczne: Pieśni romantyczne (1899), Wiersze (1902); proza liryczna Godzina po północy (1899), Pośmiertnie wydane pisma iwiersze Hermanna Lauschera (1901). Powieści H. są wyrazem niepokojów nurtujących społeczeństwo niem. początku XX w.: Peter Camenzind (1904), Pod kołami (1906); Demian (1919) wyrosły zzainteresowań psychoanalityczną koncepcją osobowości człowieka; Siddhartha (1922) iPodróż na Wschód (1932) zainspirowane filoz. iwierzeniami wschodnioazjatyckimi; Wilk stepowy (1927), Narcyz iZłotousty (1930), wktórych widać spór dwóch postaw: rozumu iuczucia; Gra szklanych paciorków (1943), będąca ucieczką wkrainę utopii. Ponadto autor liryków, opowiadań, nowel.