(1830-1914)
niem. pisarz, dramaturg, nowelista; epigon klasycyzmu; laureat Nagrody Nobla (1910) przyznanej za "artyzm iidealizm, które demonstrował wciągu całej swej długiej ipłodnej twórczo drogi jako poeta liryczny, dramaturg, powieściopisarz iautor znanych na całym świecie nowel". Pochodził zrodziny niem.-żyd. WBerlinie iBonn studiował filologię klasyczną iromanistykę. W1854 r. został zaproszony do Monachium na dwór króla Maksymiliana II. Młody poeta otrzymał roczną pensję, ajego zadaniem było uświetnianie życia intelektualnego miasta. Pod koniec ubiegłego stulecia ostro polemizował ze zwolennikami naturalizmu, wyznawcami poglądów Nietzschego, którzy krytykowali jego romant. utwory. Nowelistyczną twórczość H. charakteryzuje naiwna fabuła, koncentrująca się na ukazywaniu siły miłości, która determinuje życie bohaterów. Przedstawiona rzeczywistość jest wyidealizowana, aakcja toczy się przeważnie we Włoszech. Siłą tych utworów są barwne opisy izaskakujące zakończenia. H. pozostawił po sobie ponad 100 nowel (m.in. Dziewczyna zTreppi, 1858; Andrea Delfin, 1862; Beatrice, 1867; Wesele na Capri, 1893), 60 sztuk teatralnych, 6 powieści, 9 zbiorów poezji. Był także teoretykiem noweli (wstęp do zbioru Deutscher Novellenschatz cz. 1-24, 1871-76).