(1874-1929)
poeta austr., dramatopisarz, prozaik, eseista. Ukończył studia prawnicze ifilologię romańską. Wlatach 1891-
1903 utrzymywał bliskie kontakty zS. Georgem ikręgiem jego zwolenników. Wokresie Iwojny światowej H.odbył podróże do Szwajcarii ikrajów skandynawskich zpolit. posłannictwem. Przez pewien czas prowadził działalność wydawniczą ("Der Morgen"; "Neue Deutsche Beitrge" 1922-24). Wpoczątkach twórczości H. pisał impresjonistyczne wiersze idramaty, charakterystyczne dla fin de sicle’u, np. Wczoraj (1891), Der Tod des Tizian (1892), Der Tor und der Tod (1900) - liryczny monolog konającego młodzieńca, który nosi cechy typowe dla przedwcześnie dojrzałego pokolenia końca wieku. List lorda Chandosa do Franciszka Bacona (1902) jest wyrazem kryzysu duchowego H., który pragnie zerwać zestetyzmem swoich pierwszych dokonań lit. Znacząca jest również działalność H. jako dramaturga. Ze szczególnym upodobaniem podejmował wątki antyczne, dążył do ich uwspółcześnienia (Elektra, 1904; Oedipus und die Sphinx, 1906), chętnie sięgał do tradycji wiedeńskiego teatru ludowego (Der Schwierige, 1921), ang. misteriów (Jedermann, 1911) iteatru barokowego (Das Salzburger große Welttheater, 1922). H. był także inicjatorem Salzburger Festspiele. Współpraca H. zR.Straussem datuje się od 1906, H. jest autorem kilkunastu librett do jego oper (np. Kawaler srebrnej róży, 1911; Kobieta bez cienia, 1919). Ponadto autor tragedii Das Bergwerk zu Falun (1899, wyd. pośmiertnie w1933), tragedii prozą Der Turm (1925), opowiadań zebranych wtomie Przygody marszałka de Bassompiere (1905).