(ur. 1914)
jap. dramatopisarz, eseista, krytyk teatr. Na uniwersytecie tokijskim podjął studia zzakresu literatury ang. Domeną jego zainteresowań był dramat elżbietański (czego efektem były tłumaczenia na język jap. wszystkich dzieł W.Szekspira, dokonane przez K. wlatach 70.), choć zajmowały go także tragedia gr., współczesna dramaturgia światowa zwszystkimi jej najnowszymi nurtami oraz rodzima tradycja. Wokresie studiów żywo reagował na życie polit. Japonii, skłaniając się ku ruchom lewicowym. Czynnie uczestniczył wantyamerykańskich manifestacjach organizowanych wlatach 60. na znak protestu przeciwko zawarciu ponownego układu jap.-amer. Wczasie studiów jego marzeniem była kariera naukowa, zpasją oddawał się badaniom nad historią teatru. Jednakże ulegając namowom aktorki Yamamoto Yasue porzucił zacisze uczelni. Wraz z Yasue założył po wojnie grupę teatr. Budo-no-Kai (Stowarzyszenie Winogron). W1954 r. wystawiono napisaną przez K. jeszcze przed wojną, w1934, realistyczną sztukę hist. Fu-ro-, która była reakcją na zmiany zachodzące wżyciu Japonii w2. poł. XIXw., kiedy to kraj ten po kilkusetletniej izolacji otworzył się na obce wpływy. Pod wpływem inspiracji legendami ilud. baśniami jap., opracowanymi przez znakomitego etnografa K.Yanagitę, K.ukształtował nowy typ współcz. dramatu - minwageki (dramat ludowej opowieści). Wykorzystując popularne motywy baśniowe, charakterystyczną dla nich naiwność, prostotę, liryczność, K. zastanawiał się nad istotą człowieczeństwa, m.in. wsztukach Niju-nija machi (1946), Akai jinbbaori (1947), Yu-zuru, czyli wieczorny żuraw (1949 - szeroko znana wJaponii opowieść ożurawiu, który zwdzięczności za uratowanie od śmierci ofiarował swemu wybawcy tkaninę wykonaną ze swoich piór) ukazywał K. niszczenie szlachetnych ludzkich odruchów przez chciwość iżądzę pieniądza. Ten innowacyjny typ dramatu spotykał się wJaponii zdużym uznaniem. Pod wpływem zainteresowania lud. tradycją w1952 r. założono Minwa-no Kai (Towarzystwo Opowieści Ludowych). Mimo podejmowania wielu dawnych motywów K. nie pozostawał obojętny na współczesność, wiele jego dramatów (gendaigeki) ukazuje tę problematykę, np. Yamanami (1949), Kurai hibana (1950), Kaeru shôten (1951), Otto- to yobareru nihonjin (1962), Okinawa (1961), Fuyu-no jidai (1964), Shimpn (1970), Shigosen-no matsuri (1977). Ponadto K. jest autorem jedynej wswoim dorobku powieści Mugen kido- (1966), prac zzakresu teorii teatru wyrosłych zzainteresowań pisarza tragedią gr., doświadczeniami współcz. teatru.