(1777-1811)
niem. dramaturg inowelista, którego twórczość charakterystyczna była dla okresu przełomu klasycyzmu iromantyzmu wlit. niem. K. po kilkuletniej służbie wwojsku podjął studia matematyczne ifiloz. we Frankfurcie n. Odrą. Na rozwój duchowy pisarza znacząco wpłynęła filozofia Kanta. Myśl przewodnią jego twórczości stanowiło przekonanie, że między prawdą wewnętrzną człowieka arzeczywistością zewnętrzną istnieje sprzeczność, dlatego należy poszukiwać możliwości pogodzenia człowieka zotaczającym go światem. Autor dramatów: Penthesilea (1808), Książę Homburgu (1810); realistycznej komedii Rozbity dzban (1811), będącej satyrą na pruskie sądownictwo. K. uznaje się za twórcę niem. noweli psychol.: m.in. Trzęsienie ziemi wChile (1807), Michał Kohlhaas (1808), Zaręczyny wSan Domingo (1811).