("Czcigodny Mistrz K’ung", 551-479 p.n.e.)
myśliciel imędrzec chiński, twórca doktryny filoz. ietycznej, która od 195 r. p.n.e. stała się religią państwową. Sprawował liczne funkcje administracyjne, m.in. gubernatora miasta Czungtu, jednak serce iumysł oddał idei "naprawy społeczeństwa" na drodze poszanowania tradycji przodków isprawujących władzę. Twierdził, że bezkonfliktowe społeczeństwo opiera się na pięciu związkach zależności: króla zpoddanym, ojca zsynem, męża zżoną, starszego zmłodszym ipomiędzy przyjaciółmi. Wrelacjach tych regułą powinien być szacunek oraz respektowanie zasad moralności. Według K. na moralność składają się trzy zalety ipięć cnót: roztropność, miłosierdzie iodwaga, oraz szacunek dla samego siebie, tolerancja, prawość, gorliwość iuczynność. Zgodnie znaukami K. istnieje ścisły związek między moralnością apolityką, stąd władcy powinni sprawować swe rządy wzgodzie zkodeksem etycznym. K., który stał się przedmiotem kultu jako założyciel religii, nigdy nie zajmował się kwestiami metafizyki; nie zaprzeczał istnieniu bogów, ale doradzał "trzymać się od nich zdaleka". Tradycja przypisuje mu autorstwo "pięcioksięgu konfucjańskiego" zw. Księgami kanonicznymi, na który składają się: Księga przemian, K. pieśni, K. dokumentów, Wiosny ijesienie, Dialogi konfucjańskie. Doktryna konfucjańska zawarta została w4 tomach pism sporządzonych przez uczniów chińskiego filozofa.