(1893-1981)
pisarz chorw. WBudapeszcie studiował na akademii wojskowej Ludoviceum. Brał udział wwalkach Iwojny światowej na froncie wGalicji. Zaangażował się wwydawanie kilku pism lit.: "Plamen" (1919) wespół zA.Cesarcem, "Književna Republika" (1923-27), miesięcznik "Peat" (1939-40). K. wstąpił do Komunistycznej Partii Jugosławii, aktywnie działał wkręgach lit. lewicy, choć wDijalektiki antibarbarus (1939) sprzeciwiał się prymitywnie pojmowanej społecznej roli literatury. Po II wojnie światowej blisko związany był zówczesnymi władzami Jugosławii, m.in. marszałkiem Tito. W1951 r. został dyrektorem wydawnictwa Leksikografski zavod wZagrzebiu. Pełnił także funkcję redaktora naczelnego Encyklopedii Jugosławii. Wczesna twórczość K. (m.in. dramat Legenda iMaskerata, 1913) wyrastała zducha inspiracji modernistycznych. Zczasem, po opublikowaniu m.in. dramatu Kraljevo (1915), poematu prozą Chorwacka rapsodia (1918), pamfletu Chorwackie kłamstwo literackie (1919), K. stał się gł. przedstawicielem chorw. ekspresjonizmu. Szeroką popularność zdobył po wydaniu cyklu antywojennych nowel Chorwacki bóg Mars (1922) idramatów (m.in. Golgota, 1922). Po podróży do ZSRR (1926) napisał liczne artykuły, eseje. Głębokie przemyślenia na temat kultury, polityki środkowej Europy zawarł wcyklu Glembajevi (1932), na który złożyły się dramaty Bank Glembay LTD (1928), Baronowa Lenbach (1928), Uagoniji; Leda (1931). Wlatach 30. publikował powieści (Powrót Filipa Latinovicza, 1932; Na krawędzi rozumu, 1938; Bankiet wBitwie, t. 1-2, 1938-39), podejmujące zagadnienia egzystencjalne, cykl poet. Ballady Pietrka Kerempuha (1936) - stworzony wdialekcie kajkawskim, nawiązujący do motywów sowizdrzalskich, polemiczne artykuły Mój obraun s njima (1932). Twórczość powojenna to przede wszystkim wspomnienia (Djetinjstvo uAgramu godine 1902-03, 1952), dzienniki (Davni dani, 1956), obszerna powieść Sztandary (t. 1-4, 1967, t. 5, 1976).