(1790-1869)
franc. poeta, prozaik, polityk; talent poetycki wyzwoliło wnim tragiczne przeżycie związane ze śmiercią ukochanej kobiety. Wswoim pierwszym, przesyconym romantyczną melancholią iodczuciem przyrody, zbiorze Dumania poety (1820) L. przedstawił dzieje niepokoju oukochaną, rozpaczy po jej stracie iukojenia, które przyniosły czas iwiara. W1820 r. wstąpił do służby dyplomatycznej iwyjechał do Włoch. Tu powstały kolejne utwory: Nowe rozmyślania (1823) iHarmonie poetyckie ireligijne (1830). Po rewolucji 1830 r. L. porzucił dyplomację izostał członkiem Izby Deputowanych, by po dojściu do władzy F. Guizota przejść do opozycji iwalczyć orozszerzenie praw wyborczych. Wczasie rewolucji 1848 otrzymał tekę ministra spraw zagranicznych. Jego kariera polit. złamała się po zamachu stanu w1851 r. Na twórczość L., oprócz wymienionych zbiorów wierszy, złożyły się poematy Jocelyn (1836) iUpadek anioła (1838). Zczasów wzmożonej działalności polit. pochodzą Chwile skupienia (1839), gdzie oprócz motywów osobistych irel. pojawiły się akcenty społ., iHistoria żyrondystów (1847). Ostatni, ceniony utwór liryczny L. Winorośl idom (1857) opiewa czar starego domostwa wMilly. Poeta zmarł wnędzy iosamotnieniu. Wyraziciel intymnych przeżyć wpoezji, wprowadził przyrodę do dramatu człowieka. Uznano go za pierwszego wielkiego romantyka franc.
- Lamartine Alphonse de, (1790-1869)
- LAMARTINE, Alphonse de (1790-1869)...