(1908-79)
wł. prozaik, dramaturg ipoeta. Potomek arystokratycznego rodu, humanista, zupodobaniem oddawał się hazardowi; za swoje antyfaszystowskie poglądy został na krótko osadzony wwięzieniu. Jego twórczość lit. wpisuje się wtradycję prozy groteskowo-baśniowo-metafizycznej. Literatura to dla L. jedyne usprawiedliwienie "stanu niewystarczalności", jakim jest życie - absurdalne iskazane na przegraną; jednocześnie sama literatura także jest daremna, sztuczna iniczego nie odwzorowuje ani nie usprawiedliwia. Wswoich utworach, dalekich od realizmu, pisarz ucieka się do pastiszu iparodii, burzy konwencje powieściowe, odwraca role tradycyjnych bohaterów lit. Prowadzi grę słowną, używa dwuznacznych wyrażeń, słów, które wyszły zużycia. Do najgłośniejszych jego utworów należą: Dialog ogłównych systemach (1937), Morze karaluchów iinne opowieści (1939), Szpada (1939), Księżycowy kamień (1939), Dwie stare panny (1945), dzienniki Piwo rybaka lub, przy innym układzie akcentów, Trumna grzesznika (1959), Rien va (1963), Miesiące, lub przy innej ortografii: Omnie (1967), tomy opowiadań Opowiadania niemożliwe (1966), Koszyk ślimaków (1968) oraz Przypadkiem (1975).
- LANDOLFI, Tommaso (1908-79)