(1846-70)
pisarz franc., uznany przez surrealistów za prekursora iproroka ich szkoły; tajemnicza postać, októrej życiu niewiele wiadomo. Ur. wMontevideo, wrodzinie mieszczańskiej, uczęszczał do kolegium jezuickiego. Wwieku 14 lat został wysłany do Francji, gdzie po skończeniu liceum miał zacząć naukę wSzkole Politechnicznej. W1867 r. osiedlił się wParyżu i... zniknął biografom zoczu. W1869 r. ukazał się zbiór lirycznej prozy L. Pieśni Maldorora, jeden znajbardziej mrocznych utworów wlit. światowej. Tajemniczy potwór, bardziej niebezpieczny od szatana, penetruje "zawrotne otchłanie zła". Karmi się tym, co chorobliwe iwynaturzone, posługuje przemocą igwałtem (posępna scena zhańbienia izabójstwa niewinnej dziewczynki). Triumfujący wychodzi zpojedynku zwysłannikiem niebios, którego zmienia w"czerniejący kształt ospalonych skrzydłach". Utwór stanowiący apologię bluźnierstwa izbrodni zawiera motywy liryczne (inwokacja do oceanu) oraz partie anegdotyczne, przywołujące na myśl "czarną powieść" romantyczną. Początkowo nie zauważony zbiór, pod koniec XIX w. został przez L. Bloy uznany za dzieło szaleńca skłóconego zBogiem iświatem. Po 1910 nadrealiści okrzyknęli Pieśni Maldorora swoją ewangelią. To, co wcześniej uważano za objaw szaleństwa, odczytano jako mistyfikację konieczną do osiągnięcia pełni wyrazu, rozpaczliwy bunt przeciw mieszczańskiej moralności iobyczajowości. Na jęz. pol. utwór przetłumaczył iopatrzył wnikliwym komentarzem M.Żurowski.