Reklama

Majakowski Władimir Władimirowicz

(1893-1930)

ros. poeta idramatopisarz. Syn leśniczego wBagdadi wGruzji. Po śmierci ojca (1906) M. wraz zmatką isiostrami zamieszkał wMoskwie. Wlatach 1911-13 studiował wSzkole Malarstwa, Rzeźby iArchitektury, poznał D.Burluka, który wprowadził go do środowiska futurystów ( futuryzm). Był redaktorem czasopism"LEF" (1923-25) i"Nowy LEF" (1927-28). W1929r. założył grupę lit. Ref (skrót od: Riewolucyonnyj Front Iskusstwa). W1930 r. wstąpił do organizacji lit.-politycznej RAPP, która dążyła do unifikacji lit. wduchu założeń partii. Konflikt zdoktryną RAPP-u, krytyka dogmatycznych literatów, problemy osobiste izdrowotne doprowadziły M. do samobójstwa. Pierwsze utwory M.: tomiki poezji Policzek gustom publiczności (1912), Ja (1913), udramatyzowany poemat liryczny Włodzimierz Majakowski (1913), utrzymane były wduchu futuryzmu. Wpoematach Obłok wspodniach (1915), Flet kręgosłupa (1915) M. dał wyraz swemu zafascynowaniu cywilizacją miejską, ale zdrugiej strony wyraził obawę przed władzą pieniądza, hipokryzją ifałszem cechującym ludzkość. Wpoemacie Wojna iświat (1917) przedstawił swoje pacyfistyczne przekonania. M. był twórcą, który bez zastrzeżeń zaakceptował zmiany po rewolucji 1917, propagował ideę sztuki służebnej wobec niej: słynne wiersze Oda do rewolucji (1918), Nasz marsz (1918), Lewą marsz (1919); plakat agitacyjny Okna satyry ROSTA, poemat Włodzimierz Iljicz Lenin (1924), sztuka Misterium-buffo (1918). Poemat Pełnym głosem (1930) był utworem programowym, wktórym M. podsumował doświadczenia iocenił własną twórczość wkontekście roli poety wsocjalistycznym społeczeństwie. Sztuki Pluskwa (1928) iŁaźnia (1929), wyrastające zducha twórczości Arystofanesa, wyśmiewające biurokrację ikonformizm partyjny wżyciu porewolucyjnej Rosji, stały się inspiracją dla nowoczesnej awangardowej dramaturgii europ. (m.in.B.Brechta). Stosowany przez M. wpoezji nowy typ obrazowania, rytmiki, intonacji, wprowadzenie języka potocznego wpłynęły na poezję światową. WPolsce twórczość M. znana była od 1919 r., jej szczególnymi propagatorami byli m.in. futuryści: B.Jasieński, A.Stern; skamandryci: J.Tuwim, A.Słonimski; poeci lewicowi: W.Broniewski, L.Szenwald.

Reklama

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama