(1947)
jednoaktowa sztuka J. Geneta, koncentrująca się wokół problemu tożsamości człowieka oraz trudności, jakie stają na drodze do bycia sobą. Dwie siostry, pokojówki Claire iSolange, pod nieobecność Pani, niezdolne do samodzielnego funkcjonowania, naśladują układy, wktórych tkwią na co dzień. Claire wciela się wpostać chlebodawczyni, Solange przypada rola służącej. Toczące się między bohaterkami dialogi wyrażają uczucia, jakie budzi wnich Pani - nienawiść połączona zfascynacją. Jednocześnie wychodzi na jaw rywalizacja między siostrami, zktórych jedna kocha się wmłodym mleczarzu, druga śle na policję donosy obciążające pana domu. Dzwonek budzika, oznajmiającego powrót Pani, przerywa kłótnię sióstr, wczasie której Solange niemal posuwa się do rękoczynów. Na wieść owyjściu Pana na wolność Claire, przerażona wizją śledztwa wsprawie donosów, dosypuje do herbaty Pani gardenal. Ta jednak spiesząc się na spotkanie zmężem, pozostawia napój nietknięty. Truciznę wypija Solange, która wna nowo podjętej grze tak przekonująco odgrywa scenę zabójstwa Pani, że siostra zmusza ją do sięgnięcia po filiżankę. Określane mianem "teatru wteatrze", "gry luster" bądź "realizmu", sztuki G. dały początek poszukiwaniom współcz. teatru. Zob. też S. Beckett, E. Ionesco.