franc. poemat w8-zgłoskowych dystychach, złożony z dwóch części napisanych przez dwu różnych autorów wodstępie 40 lat. Część I, alegoryczna, autorstwa Guillaume’ade Lorris, powstała ok. 1230-40 istanowi wykład oregułach miłości dwornej, rycerskiej. Autor przytacza sen, wktórym wprowadzony do ogrodu przez Próżniactwo, pragnie zerwać pąk róży, symbol piękna imiłości. Po ogrodzie przechadzają się: Rozkosz, śpiewająca Radość, Bogactwo, Dworność, bóg miłości iinne postaci alegoryczne, zktórych jedne pomagają, ainne przeszkadzają kochankowi w osiągnięciu celu. Druga część dzieła, wtonie dużo poważniejsza, rodzaj naukowej dyskusji, została napisana wl.1275-80 przez J. Chopinela, zw. J.de Meung. Obejmuje liczne dziedziny średniowiecznej myśli: porusza kwestie społ., wymiaru sprawiedliwości, atakuje arystokrację, zakony żebracze, dotyka problemu małżeństwa, własności, traktuje oczarach inaukach przyrodniczych, atakże, wopozycji do poezji trubadurów, zawiera satyrę na kobiety. Alegoryczna postać Natury dokonuje krytyki wszystkiego, co jest jej przeciwne (oznacza to także pochwałę miłości zmysłowej, której przeciwieństwo stanowiła amour courtois opiewana przez dworskich poetów, trubadurzy). P.oR. była od poł. XIV do poł. XVI w. najpoczytniejszym dziełem wlit. franc. Jej chwałę głosił m.in. F. Petrarka, tłumaczył na jęz. ang. G. Chaucer, agdy w1527 r. C. Marot wydał P.o R. we współczesnej wersji jęz., okrzyknięto ją franc. Iliadą i Eneidą.
- Chaucer Geoffrey, (1340-1400)