(1887-1975)
poeta franc., laureat Nagrody Nobla (1960). Potomek starej rodziny kolonialnej zGwadelupy, dyplomata, pełnił stanowisko sekretarza generalnego we franc. MSZ. Nie godząc się zpolityką Ch. de Gaulle’a, na czas wojny wyemigrował do USA. Po powrocie do Francji poświęcił się literaturze. Wczesne utwory S.-J., zaliczane do prozy poetyckiej, weszły wskład zbioru Pochwały (1911-48). Kolejne tomy to: Anabaza (1924) - przywołująca wspomnienia zdzieciństwa, obraz pejzażu podzwrotnikowego Wygnanie (1942), Deszcze (1943), Śniegi (1944), Wiatry (1946), Gorycze (1957) iKronika (1960). Wcentrum zainteresowania twórczości S.-J. znajduje się człowiek, który dzięki poznaniu zdobywa władzę nad światem, ujarzmia materię. Kunszt S.-J. leży wsprawnym, zrytmizowanym operowaniu symboliką, która czyni zjego poezji dzieło wizjonerskie, nie pozbawiając go walorów erudycyjnych. Utwory S.-J. odkrył dla pol. czytelnika Z. Bieńkowski.