(1837-1909)
ang. poeta, dramaturg i krytyk. Uczeń ekskluzywnej szkoły w Eton, student Oksfordu, zrezygnował z kontynuowania studiów, by wieść życie światowca, obracając się w lit. kręgach Londynu. Na twórczość S. wpływ miały filozofia prerafaelitów, lit. romantyczna i elżbietańska. Po nieudanych debiutach pewne uznanie przyniósł pisarzowi dramat w stylu klasycznym, Atalanta w Kalydonie (1865), oparty na mit. motywie zabójstwa syna (Meleagra) przez matkę (Alteę) w akcie zemsty za zabicie przez niego jej dwóch braci. S. wzbogacił treść wątkiem chorobliwej miłości macierzyńskiej, która pchnęła, zazdrosną o uczucia syna do innej kobiety Alteę do zabójstwa Meleagra. Spośród późniejszych utworów dramatycznych na uwagę zasługuje jedynie trylogia hist. z czasów elżbietańskich, poświęcona życiu Marii Stuart: Chastelard (1865), Bothwell (1874) i Mary Stuart (1881). Znacznie ciekawsza okazała się poetycka twórczość S. Do najwyżej cenionych zbiorów poety należą: Poematy i ballady (1886) - odwołujące się do wzorów starożytnych, elżbietańskich, lud. oraz do pieśni trubadurów; Pieśni przed wschodem słońca (1871) - zbiór liryków polit. pełen sympatii dla Włoch walczących o zjednoczenie i niepodległość; Pieśni o dwóch narodach (1875) - w treści zbliżone do poprzedniego tomu. Poza opiewaniem wolności i wyrażaniem sprzeciwu wobec tyranii i dogmatów S. wiele miejsca poświęcił pięknu zmysłowemu i silnym namiętnościom, kojarząc motyw miłości z obsesją śmierci, rozkosz z cierpieniem, czułość z okrucieństwem. Pod koniec życia jego poezja nabrała charakteru refleksyjno-melancholijnego. W tym okresie powstały liryki marynistyczne, wiersze dla dzieci, poezje patriotyczne na cześć mocarstwowej wiktoriańskiej Anglii. Odwołując się do średniowiecznych legend arturiańskich, S. napisał też dwie epopeje Tristram z Lyonesse (1882) i Opowieść o Balenie (1885). Dla lit. przysłużył się ponadto jako odkrywca talentów W. Blake’a i sióstr Bront.
- SWINBURNE, Algernon Charles (1837-1909)...