(1866-1938)
ros. eseista, myśliciel, jeden z wybitniejszych przedstawicieli egzystencjalizmu chrześc. Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej z Kijowa. W Moskwie, Kijowie i Berlinie studiował matematykę i prawo. W 1895 r. przeszedł poważny kryzys nerwowy, zrezygnował z pracy w firmie ojca i poświęcił się wyłącznie twórczości lit. W 1920 r. opuścił komunistyczną Rosję, w której jego poglądy były źle widziane, na stałe zamieszkał we Francji. Uprawiał eseistykę wyraźnie dążącą w stronę filozofii. W swoich pismach koncentrował się Sz. na konfrontacji jednostki ze światem Rozumu, bezwzględnej konieczności. Stwierdził, że dobra i rozumu nie należy identyfikować z Bogiem, dlatego w poszukiwaniu Boga należy dążyć do doświadczeń wyższego rzędu (powoływał się na Pascala, św. Pawła, Plotyna, Stary Testament, pisma Lutra i Tertuliana). Eseje Sz. ukazywały się w formie książkowej: Szekspir i jego kritik Brandies (1898), Dobro w uczenii grafa Tołstogo i F. Nitsze (1900), Dostojewski i Nietzsche. Filozofia tragedii (1903), Apoteoza nieoczywistości (1905), Naczała i kancy (1908), Wielikije kanuny (1911), Kierkegaard et philosophie existentielle (1936). Pośmiertnie wydano m.in. Tolko wieroj: "Sola fide" (1966).