(jap. "umiejętność, talent, sztuka")
jeden z gat. tradycyjnego teatru jap. ukształtowany w XIV w. Powstał z połączenia tradycji dworskiej, rel. i ludowej. Stanowi rodzaj symbolicznego baletu dramatycznego z partiami chóralnymi pod akompaniament fletów, bębenków i bębna. Sztuka składa się z 3-5 dialogowych poematów opowiadających, w układzie hierarchicznym, o bogach, wojownikach, kobietach, opętanych i demonach. W przedstawieniu trwającym tradycyjnie 8-10 godz. bierze udział tylko dwóch bohaterów: główny i drugoplanowy, między którymi toczy się dialog. Do odegrania ról bogów, kobiet, demonów i zwierząt aktorzy przywdziewają maski i peruki. Dzisiejszy repertuar n. składa się z ok. 200 sztuk; autorem większości jest Zeami.