(1227-74)
"Doktor Anielski"; jego doktryna teologiczna stała się podstawą oficjalnej filozofii Kościoła rzym.kat. Ur. w zamku Rocca Secca pod Akwinem, pobierał nauki w Neapolu, po czym w 1244 r. wstąpił do założonego przez św. Dominika zakonu kaznodziejskiego. W 1256 r. został magistrem teologii i profesorem katedry na uniwersytecie paryskim. W l. 1259-68 wykładał we Włoszech. Brał udział w debatach na temat natury człowieka i stosunku między wiarą a kulturą; był autorem reformy szkolnictwa. Zmarł w drodze na sobór w Lyonie; kanonizowany 50 lat po śmierci. Dorobek T. obejmuje liczne dzieła dydaktyczne: Quodlibet, Quaestiones disputate et veritate oraz opracowania doktrynalne: Summa filozoficzna "Contra gentiles" i Summa teologiczna. Jego poglądy, w których odwołał się do filozofii Arystotelesa, zaowocowały narodzinami filozofii scholastycznej, dążącej do udowodnienia słuszności dogmatów rel. drogą logicznego rozumowania. System filozoficzno-teologiczny stworzony przez T., zw. od jego imienia tomizmem, przeżył swój renesans w XX w. za sprawą E. Gilsona i J. Maritaina.