(sanskr. "wiedza")
św. księgi bramińskie, stanowiące wraz z upaniszadami i brahmanami podstawę ind. literatury rel. W skład ustanowionego w IV w. p.n.e. kanonu pism wedyjskich wchodzą 4 zbiory najstarszych tekstów (sanhity), różniące się między sobą charakterem i funkcją. Pierwszy, Rygweda, składa się z hymnów pochwalnych ku czci poszczególnych bóstw; każdy z opiewanych 33 bogów jest wymieniany jako "najwyższy zwierzchnik" pozostałych, reprezentujący najważniejszy składnik wszechświata; hymny określa się mianem "duszy Wed". Drugi zbiór, Jadźurweda, to księga formuł ofiarnych przeznaczona dla sprawujących kult, zawiera wskazówki dotyczące zabiegów rytualnych oraz formuły o magicznej mocy. Samaweda, zbiór pieśni, powstał do użytku przez kantorów, udgatarów, których śpiew towarzyszy obrzędom; niektóre pieśni nie mogą być rozpowszechniane wśród zwykłych śmiertelników ze względu na swoją świętą lub niebezpieczną moc. Ostatni zbiór W., Atharwaweda, przeznaczona dla domowego kapłana, zawiera hymny i formuły magiczne mogące m.in. przywrócić zdrowie, zapewnić miłość dziewczyny, odegnać złe duchy. Atharwaweda uchodzi za najbardziej świecką i laicką część wedyjskiego kanonu.