(1921-69)
poeta czeski. Urodził się w Mielniku, tam też ukończył gimnazjum. W czasie II wojny światowej był urzędnikiem koncernu Škoda w Pradze. Po zakończeniu wojny podjął studia na praskim Uniwersytecie Karola. W 1948 r. przyznano mu tytuł doktora praw. Od 1961 r. nieuleczalna choroba, która zaczęła się rozwijać w organizmie poety już w latach 50., przywiązała go do łóżka aż do chwili śmierci. Pobyt w Pradze zaowocował kontaktami W. z wybitnymi surrealistami czeskimi, m.in. z poetą J. Heislerem, malarką Toyen, poetą i malarzem J. Štyrskim. W okresie studiów W. nawiązał bliskie kontakty z surrealistyczną Grupą Ra. Pisał już od czasów gimnazjalnych, zadebiutował w 1938 r. w piśmie "Mlad Kultura". Jego twórczość nosi wyraźne znamiona inspiracji surrealizmem, zawiera pierwiastki autobiograficzne oraz elementy czarnego humoru. Język poet., jakim posługuje się W., cechuje niezwykła pomysłowość. Autor tomików: Yehudi Menuhin (1964), Hřich ublížit (1966), Velik požr (1968), Lento (1971) - wydany już po śmierci. W. dokonywał także tłumaczeń na język czeski poezji franc., m.in. P. luarda.