(1819-1892)
amer. poeta, dziennikarz i eseista. Syn rolnika, wychowany w Brooklynie, wcześnie porzucił szkołę, by zarabiać na życie jako drukarz, nauczyciel, reporter i redaktor. Pracował dla czasopism: "Daily Eagle", "Crescent", "Freeman" i "Times" na
Brooklynie. W 1855 r. wydał własnym nakładem zbiór 12 poematów Źdźbła trawy, do którego sukcesywnie, w ciągu 30 lat, włączał kolejne cykle: Dzieci Adama, Kiść trzciny, Bicie werbli i Podróż do Indii. Zbiór przynosi entuzjastyczną pochwałę życia, zdrowia i energii; W. opiewa piękno natury i ludzkiego ciała, podejmuje temat miłości fizycznej i płodności, mówi o przyjaźni między mężczyznami i o śmierci, która wiedzie do nowego życia. Tragiczna nuta pojawia się dopiero w wierszach opartych na doświadczeniach wojny secesyjnej. Do najsłynniejszych utworów zbioru należą: otwierający tom poemat Pieśń o sobie samym, Opiewam elektryczność ciała, erotyk Kobieta wyczekuje mnie, Z rozkołysanej bezkreśnie kolebki oraz elegia na śmierć Lincolna Gdy bzy ostatnie kwitły na dziedzińcu. Poeta, który w przedmowie do dzieła podjął się sławić Stany Zjednoczone, będące w swym ogromie "największym poematem", nigdy, nawet podczas wojny, nie zwątpił w ideał amer. demokracji (wiersz O Pionierowie!). Z nadzieją patrzył na "nowoczesnego człowieka", który miał stworzyć wspaniałą, pokojową cywilizację. W l. 1863-73 W. pracował jako urzędnik administracyjny w Waszyngtonie. Po ataku paraliżu opuścił stolicę i osiedlił się w Camden. Jeszcze za życia stał się postacią legendarną, budzącą zainteresowanie literatów i krytyków. Przysłużył się poetom awangardowym upowszechniając wiersz wolny. Na jęz. pol. utwory W. tłumaczyli m.in.: W. Horzyca, Z. Kubiak, J. Tuwim, S. Vincenz i J. Żuławski.
- Whitman Walt, (1819-1892)
- Whitman Walt, (1819-92)
- WHITMAN, Walt (1819-92)