zmysł słuchu
zmysł odbierający wrażenia dźwiękowe; narządem s. kręgowców jest ucho, przy czym właściwy receptor s. mieści się w błędniku błoniastym ucha wewn.; u ssaków, zwierząt o najlepiej rozwiniętym s. (a także u człowieka), receptorem s. jest narząd Cortiego, położony wewnątrz ślimaka; bodźcem akustycznym są drgania powietrza tworzące falę dźwiękową, która wprawia w drgania błonę bębenkową ucha. Drgania te są przenoszone na układ kosteczek słuchowych w uchu środk. i za ich pośrednictwem na błonę okienka owalnego ucha wewn. i na płyny wypełniające ślimak (perylimfa i endolimfa); drgania endolimfy udzielają się następnie błonie podstawowej powodując pobudzenie komórek włoskowych narządu Cortiego oraz pobudzenie zakończenia nerwu słuchowego. Ucho ludzkie odbiera dźwięki o częstotliwości 16-20 tys. Hz; intensywność dźwięków (mierzona w decybelach) podczas normalnej rozmowy wynosi ok. 40-50 decybeli; natężenie powyżej 90 decybeli - szkodliwe, a powyżej 120 - odczuwane jest jako ból; z wiekiem u ludzi starszych słabnie w odbiorze wysokich tonów.