metoda leczenia polegająca na intencjonalnym oddziaływaniu na chorego przez psychoterapeutę (najczęściej odpowiednio wykształconego psychologa lub psychiatrę) bądź grupę terapeutyczną; p. może mieć formę indywidualną (pacjent i terapeuta), grupową (optymalnie 8-12 osób), terapii rodzin lub par; każda szkoła psychoterapeutyczna stosuje odrębne metody: psychoanaliza stosuje dialog terapeutyczny, oparty na swobodnych wypowiedziach pacjenta, analizie przeniesienia i oporu, behawioryści stosują techniki oparte na warunkowaniu i uczeniu, w terapii poznawczej koryguje się błędne schematy poznawcze, a terapia rodzin zajmuje się niwelowaniem zaburzeń w funkcjonowaniu rodziny; p. najczęściej stosowana u osób z zaburzeniami nerwicowymi, osobowości i psychosomatycznymi, może być także metodą uzupełniającą w innych chorobach; działalność nieregulowana w Polsce prawem, prowadzona przez osoby posiadające certyfikaty Pol. Tow. Psychiatrycznego i Pol. Tow. Psychologicznego, poza którymi działa szereg stowarzyszeń psychoterapeutycznych posiadających własne statuty, szkoły, koncepcje, powiązania zagraniczne, certyfikaty.
- fobie seksualne, intensywne lęki wiążące...
- kontrprzeniesienie, zjawisko zdarzające...
- Gedatsu terapia, jedna z form psychoterapii...