jedna z psychoz; choroba psychiczna objawiająca się autyzmem (odcięcie się od świata otaczającego), spłyconymi lub niedostosowanymi reakcjami emocjonalnymi, rozszczepieniem funkcji psychicznych (np. mimika nie odzwierciedla stanów emocjonalnych), ambiwalencją (u chorego występują jednocześnie sprzeczne uczucia, dążenia); typowe są też zaburzenia myślenia, urojenia, halucynacje, stereotypie ruchowe; wyróżnia się s. prostą (z dominującymi tzw. objawami negatywnymi – rozpadem osobowości, stępieniem uczuciowym, apatią) oraz s. paranoidalną (najczęstsza postać, z urojeniami: prześladowczymi, wielkościowymi, ugłaśniania myśli, somatycznymi i in.), s. hebefreniczną (zw. też zdezorganizowaną – z podwyższonym nastrojem, dziwacznym zachowaniem, wesołkowatością) i s. katatoniczną (z okresami na przemian podniecenia i osłupienia katatonicznego); s. pojawia się gł. u ludzi młodych, między 15 a 30 rokiem życia; mimo istnienia wielu hipotez nie określono jednoznacznie przyczyn s. – uważa się, że jest wynikiem współistnienia czynników biologicznych (genetycznych lub zakażeń wirusowych), społecznych i psychologicznych; leczenie farmakologiczne (neuroleptykami) łączone z psychoterapią, rehabilitacją społeczną, terapią poprzez sztukę i pracę; w Polsce ok. 400 tys. chorych, na świecie 50 mln (2004).
- schiza, 1. „niecodzienna sytuacja,...
- PSYCHICZNE ZABURZENIA, zakłócenia w człowieka,...
- SOBOCKI, Leszek (ur. 1934)