w mitologii gr. plemię dzikich, niesfornych istot zamieszkujących góry i lasy Elidy, Arkadii i Tesalii; wyobrażani w kształcie koni z głową i torsem mężczyzn w miejscu łba i szyi; symbol dzikiego życia, chuci zwierzęcej i barbarzyństwa; podczas wesela króla Lapitów Pejritoosa i Hippodamii usiłowali porwać obecne damy wraz z panną młodą; zawiązała się bójka, zwana centauromachią, w której mieli za przeciwników Heraklesa, Nestora i Tezeusza. C., a zwłaszcza centauromachia, czyli walka Lapitów z Centaurami, były częstym motywem dekoracyjnym w architekturze staroż. Grecji, a zwłaszcza we fryzach (świątynia Apollina w Gigalei, Mauzoleum w Halikarnasie), także w metopach (płd. strona Partenonu) i tympanonach (świątynia Zeusa w Olimpii). C. występowali także w sztuce rzymskiej (np. rzeźba Aristesa i Papiasa), w twórczości Michała Anioła, Rodina, Rubensa.
CENTAUROWIE
Mitologia
LAPITOWIE, OSSA