żelaziak magnetyczny
minerał z grupy spineli składający się w stanie czystym (teoretycznie) z 31% FeO i 69% Fe2O3; gł. składnik najbogatszych, magnetycznych rud żelaza; występuje w odmianach zawierających domieszki: TiO2 (tytanomagnetyt), Cr2O3 (m. chromowy), V2O5 (m. wanadowy), MgO (m. magnezowy) i in.; krystalizuje w układzie regularnym, barwa od stalowoszarej do czarnej, połysk metaliczny, gęstość 4,9-5,2 g/cm3, kruchy. M. wykazuje silne namagnesowanie, zanikające powyżej temp. 580oC. Znane są duże złoża m. w płn. Szwecji (Kiruna, Gällivare), w Rosji (na Uralu i w rejonie Kurska), na Ukrainie (Krzywy Róg), w Kazachstanie, w USA (rejon Jez. Górnego); w Polsce wydobywany był dawniej na Dolnym Śląsku w rejonie Kłodzka i Szklarskiej Poręby, do 1962 w Kowarach; nowe złoża odkryto w rejonie Suwałk.