materiały o dostatecznie wysokich własnościach magnet. (gł. podatności i przenikalności magnet.) dla ich praktycznego wykorzystania; są to ferro- i ferrimagnetyki. W przyrodzie występuje niewiele materiałów (takich jak np. magnetyt) wykazujących naturalne namagnesowanie, niemal wszystkie stosowane w technice m.m. wymagają magnesowania. W zależności od natężenia pola magnet., przy którym zachodzi ich magnesowanie oraz trwałości stanu namagnesowania po usunięciu zewn. (magnesującego) pola magnet. m.m. dzieli się na materiały magnet. twarde (magnesowanie w silnych polach magnet. o natężeniu większym niż 103 A/m, namagnesowanie trwałe - zanikające dopiero pod wpływem przeciwnie skierowanego silnego pola magnet.) oraz materiały magnet. miękkie (magnesowanie w słabych polach magnet. o natężeniu poniżej 103 A/m, namagnesowanie nietrwałe - zanikające prawie zupełnie po usunięciu zewn. pola magnet.). M.m. zachowują swoje własności magnet. w ograniczonym zakresie temp.; ich namagnesowanie maleje wraz ze wzrostem temp., a po osiągnięciu temp. krytycznej - zw. dla ferromagnetyków temp. (punktem) Curie, a dla ferrimagnetyków temp. (punktem) Neela - stają się paramagnetykami. M.m. ulegają starzeniu, tzn. ich własności magnet. zmieniają się (pogarszają się) w czasie; przejawia się to: dla materiałów magnet. twardych gł. obniżaniem się indukcji szczątkowej, dla materiałów magnet. miękkich gł. spadkiem przenikalności magnet. Do materiałów magnet. twardych należą: stale zwykłe magnet. twarde i stale stopowe (martenzytyczne), gł. chromowe, kobaltowe, wolframowe, molibdenowe; stopy metali utwardzane dyspersyjnie lub przez tworzenie nadstruktury (znane pod różnymi nazwami), gł. stopy: Fe-Co-Mo, Fe-Co-W, Fe-Al-Ni (np. alni, koerzit), Fe-Al-Ni-Co (np. alniko), Fe-Cu-Ni, Cu-Ni-Co, Fe-Co-V, Fe-Cr-Ni; drobnoziarniste (10-5-10-4 mm) proszki żelaza lub stopów Fe-Co, Mn-Bi, Sm-Co formowane w różne kształtki i zwykle spiekane; ferryty magnet. twarde, gł. oparte na tlenku baru i tlenku żelaza Fe2O3, przetwarzane w wyroby metodami metalurgii proszków. Materiały magnet. twarde cechuje duża koercja i szeroka pętla histerezy; stosuje się je przede wszystkim na magnesy trwałe (lite - odlewane lub kształtowane plastycznie oraz wytwarzane metodami metalurgii proszków), wykorzystywane w silnikach i prądnicach, głośnikach, mikrofonach, przekaźnikach, urządzeniach sygnalizacyjnych i pomiarowych. Do materiałów magnet. miękkich należą: żelazo, stal elektrotechniczna (niskowęglowa stal krzemowa), stopy (o różnych nazwach rynkowych), gł.: Fe-Si (np. crystalloy, hipersil), Fe-Ni (np.permalloy, nikalloy), Fe-Co (np. hiperco, permendur), Fe-Al (np. alfer), Ni-Co (np. izoperm, perminwar), Fe-Si-Al (np. alsifer), Ni-Fe-Mo; ferryty magnet. miękkie wytwarzane z tlenków metali dwuwartościowych (gł. Zn, Ni, Mn, Cu, Mo, Cd, Li) oraz tlenku żelazowego Fe2O3 i przetwarzane w wyroby metodami metalurgii proszków; szkła metaliczne, czyli amorficzne stopy metali, zawierające ok. 80% metali przejściowych (Fe, Mn, Co, Cr, Ni, Zr i in.) lub metali szlachetnych i ok. 20% niemetali (B,C, N, Si, P, Ge i in.), produkowane metodą odlewania z szybkim chłodzeniem. Materiały magnet. miękkie charakteryzuje duża przenikalność magnet., mała koercja, małe straty na przemagnesowanie oraz wąska i smukła pętla histerezy; stosowane są gł. do wyrobu magnetowodów transformatorów, cewek obwodów średniej i wielkiej częstotliwości, przekaźników, głowic magnetofonowych, w tele- i radiotechnice, w urządzeniach radarowych itp.
- materiały magnetyczne, magnetyczne materiały.(...)
- magnetyczne materiały, ciała ferromagnetyczne...
- MATERIAŁY FERROMAGNETYCZNE, .