sektant
stosowany w żegludze i lotnictwie instrument optyczny do mierzenia odległości kątowych, pomagający wyznaczać współrzędne geogr. poruszającego się obiektu (statku, samolotu) na podstawie obserwacji astronomicznych; składa się z ramy z podziałką kątową, obejmującą szóstą część koła (stąd nazwa), lunetki, zwierciadła nieruchomego na ramie (częściowo przezroczystego) i zwierciadła zamocowanego na ruchomym ramieniu; podczas pomiaru wysokości ciała niebieskiego jego obraz ustawiany jest za pomocą ruchomego zwierciadła w ten sposób, aby pokrywał się z linią horyzontu, ku której kierowana jest lunetka; wynik pomiaru odczytuje się na podziałce; s. wynalazł 1731 i wprowadził do praktyki żeglarskiej astronom ang. John Hadley (jego oryginalny przyrząd był oktantem, z podziałką obejmującą ósmą część koła).