dział mechaniki ośrodków ciągłych, zajmujący się odkształceniami sprężystymi ciał stałych pod wpływem sił zewnętrznych, ogrzewania i innych czynników; klasyczna t.s. traktuje ośrodek sprężysty jako jednorodny, izotropowy i ciągły oraz podlegający małym odkształceniom; statyczne zadania t.s. polegają na rozwiązywaniu zagadnień brzegowych, tj. znajdowaniu naprężeń i przemieszczeń punktów wewnątrz ciała przy zadanych wszystkich siłach objętościowych (w tym także siłach bezwładności) oraz siłach przyłożonych na powierzchni ciała; znacznie trudniejsze są zagadnienia t.s., gdy ciało odkształcane jest niejednorodne i anizotropowe oraz podlega ono dużym odkształceniom (obecnie rozwijana jest t.s. takich zagadnień); po raz pierwszy zagadnienia wytrzymałości ciał stałych rozważał Galileusz (1638); podstawowe prawo t.s. sformułował 1660 R. Hooke (tzw. prawo Hooke'a); najważniejsze równania t.s. sformułował 1821 L.M. Navier; podstawowe pojęcia t.s. podał 1822 A.L. Cauchy; zagadnieniami t.s. zajmowali się polscy badacze M.T. Huber i W. Nowacki.
- granica sprężystości, maksymalne naprężenie...
- SPRĘŻYSTOŚCI GRANICA, graniczna (maksymalna)...
- MODUŁ SPRĘŻYSTOŚCI POPRZECZNEJ, .