nauka o metodach odwzorowań, które elementom podstawowym (punktom, prostym, płaszczyznom) oraz tworom przestrzeni przyporządkowują odpowiedniki, tzw. obrazy leżące na płaszczyźnie rysunku; zadaniem poszczególnych metod g.w. jest podanie przepisów na takie odwzorowania, aby z obrazów elementów podstawowych i tworów przestrzeni można było odtworzyć ich kształt i położenie w przestrzeni; odczytywanie i analizowanie rysunków technicznych sporządzonych metodami g.w. służy do badania różnych problemów inżynierskich związanych z przestrzenią; wszystkie metody odwzorowań g.w. posługują się rzutowaniem na płaszczyznę rzutów (czyli rzutnię) za pomocą tzw. prostych rzutujących; rzutem określonego tworu geom. jest zbiór rzutów poszczególnych punktów tego tworu; z rzutem środkowym mamy do czynienia wtedy, gdy wszystkie proste rzutujące przechodzą przez jeden punkt wspólny zwany środkiem rzutów (np. cień figury oświetlonej wiązką promieni wychodzących ze źródła punktowego); rzut równoległy otrzymuje się, gdy proste rzutujące mają kierunek równoległy (np. cień figury oświetlonej wiązką promieni równoległych); niezmienniki rzutowania są to liczby lub związki geometryczne nie zmieniające się przy rzutowaniu (są takie same dla rzutowanych tworów, jak i ich rzutów); twórcą g.w. jako odrębnej dziedziny jest G. Monge; przekształcenia rzutowe wprowadził do g.w. J.V. Poncelet, uczeń Monge'a; g.w. zajmował się pol. matematyk K. Bartel.
- BARTEL Kazimierz, (1882-1941)
- RZUT FIGURY, projekcja