teoria przestrzeni i obiektów w niej zawartych; dział matematyki powstały w starożytności, od początku po XVIII w. n.e. posiadał przede wszystkim znaczenie praktyczne (g. stosowano m.in. w miernictwie, budownictwie); najstarsze zapisy zwiazane z g. pochodzą z Babilonii (ok. 2100 p.n.e.), później z Egiptu (np. z XVII w. p.n.e., ułożony przez Ahmesa podręcznik zagadnień praktycznych); w VI w. p.n.e. dokonano pierwszych prób formułowania twierdzeń g. (Tales z Miletu), później kontynuowali tę działalność pitagorejczycy i Archimedes; w III w. p.n.e. powstały fundamentalne dla g. elementarnej (badającej proste figury geometryczne) Elementy Euklidesa; 1637 Descartes w formie aneksu do Rozprawy o metodzie publikuje La géometrie, co daje początek g. analitycznej (badanie właściwości figur za pomocą równań algebraicznych); pod koniec XVIII w. powstaje g. wykreślna (metody graficznego przedstawiania figur przestrzennych na płaszczyźnie), a w 1. poł. XIX w. Gauss rozpatruje przypadki przestrzeni budowanej na aksjomatach nie uwzględniających V postulatu Euklidesa (g. nieeuklidesowa, badająca np. przestrzenie zakrzywione - rozwinie się ona gł. dzięki pracom Łobaczewskiego i Riemanna); 1882 uzupełnienie teorii Euklidesa (M. Pasch); 1898 D. Hilbert podaje pełny zestaw aksjomatów g. i dowód jej niesprzeczności. Poza wymienionymi wyróżnia się g. różniczkową (badanie właściwości figur za pomocą równań algebraicznych), rzutową (właściwości rzutowe figur) i topologię (badanie nie ulegających zmianie przy niektórych przekształceniach właściwości tworów geometrycznych).
KĄT,
PAPPUS Z ALEKSANDRII,
GAUSS Carl Friedrich,
ALGEBRAICZNA GEOMETRIA,
GROSSETESTE,
LEONARDO Z PIZY,
RZUTOWA GEOMETRIA,
FIGURA,
KRZYWA,
GEOMETRYCZNE KONSTRUKCJE
