(ok. 810-po 870)
filozof i teolog irlandzki działający w państwie Franków (kierował szkołą pałacową na dworze Karola II Łysego). W dziele De divisione naturae przedstawił całokształt nauki chrześcijańskiej swoich czasów, którą pod wpływem Dionizego Pseudo-Aeropagity zinterpretował w duchu neoplatońskim. Podzielił naturę (która zastępuje u niego pojęcie bytu) na: "tworzącą i niestworzoną", czyli Boga, który emanuje kolejno "naturę stworzoną i tworzącą" (ogólne idee i wzory rzeczy, które są myślami Boga), "naturę stworzoną i nietworzącą" (warstwę przedmiotów i istot jednostkowych) i "naturę niestworzoną i nietworzącą", którą jest także Bóg, ale tym razem jako kres i cel wszechrzeczy. Dzieje świata ujął E. jako proces cykliczny, od Boga wychodzący i do niego powracający. E. był pierwszym wielkim teologiem i filozofem łacińskiego średniowiecza, ale jego system, któremu zarzucano panteizm, był powszechnie atakowany i potępiany.