jeden z najbardziej archaicznych j. rodziny indoeuropejskiej. W starożytności rozpowszechniony w Grecji, na Płw. Bałkańskim i wybrzeżach Azji Mniejszej. W okresie starogreckim (od XV w. p.n.e.) wydał dialekty: arkadyjski, cypryjski, joński (z attyckim), eolski. Z nich w okresie średniogreckim (IV w. p.n.e. - V w. n.e.) ukształtował się język wspólny koiné (gł. z dialektu attyckiego), będący podstawą j. średniogreckiego, używanego w ces. bizantyjskim, który z kolei przekształcił się (od V w. n.e.) w j. nowogrecki, używany (w wielu dialektach) na terenie dzisiejszej Grecji. Najstarsze teksty, zapisane pismem sylabicznym (linearnym B) na tabliczkach glinianych, sięgają XV w. p.n.e., pismo alfabetyczne od X w. p.n.e. Literatura (Homer) od VIII w. p.n.e., zapisywana w dialektach lokalnych. J.gr. zachował stary system 5 samogłosek, dyftongi (dwudźwięki), spółgłoski zwarte i liczbę podwójną. Wywarł wpływ na łacinę, wszystkie j. eur. i niektóre azjatyckie. Oparto na nim współcz. międzynarodowe słownictwo nauk.-techniczne.
- LIDYJSKI JĘZYK, martwy , używany w...
- GRECKIE PISMO, spółgłoskowo-samogłoskowe...
- język anielski, „język angielski –...