Jan (1878-1956)
polski filozof i logik, jeden z gł. przedstawicieli , uczeń K. Twardowskiego; prof. Uniw. W-wskiego (1922/3 i 1931/2 - rektor), 1919 minister wierzeń religijnych i oświecenia publicznego w rządzie I. Paderewskiego, od 1946 prof. uniw. w Dublinie. Uważając logikę za ogólną teorię przedmiotów podważał zarazem jeden z podstawowych jej dogmatów, czyli zasadę sprzeczności (O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa), postulował rezygnację z niej i przyjęcie obok prawdy i fałszu w logice także trzeciej wartości - możliwości. Prace Ł. stały się impulsem do tworzenia logik wielowartościowych.
LWOWSKO-WARSZAWSKA SZKOŁA, POLSKA. NAUKA. PO 1918
- ŁUKASIEWICZ, Maciej (1941–2005)
- ŁUKASIEWICZ, Ignacy (1822-82)
- ŁUKASIEWICZ, Jacek (ur. 1934)