klasyczna filozofia definiuje p. jako zgodność myśli z rzeczywistością; zdanie jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy, gdy jest tak, jak zdanie to stwierdza; definicja ta była bardzo często atakowana, gł. z tego powodu, że nie dostarcza ona kryterium, które - z powodu niejasności tego na czym owa zgodność myśli z rzeczywistością miałaby polegać - pozwoliłoby na wyraźne odróżnienie p. od fałszu. W dziejach filozofii pojawiły się z tego powodu liczne tzw. nieklasyczne definicje p., z których najbardziej znane to: KOHERENCYJNA (p. to zgodność zdania z pozostałymi przyjętymi zdaniami), ZGODY POWSZECHNEJ (p. to jej akceptowalność przez większość członków jakiejś grupy, np. społeczności uczonych); EWIDENTYSTYCZNA (p. to oczywistość); PRAGMATYSTYCZNA (p. zdania czy teorii to tyle, co ich użyteczność i skuteczność w zastosowaniu do działania). We wszystkich nieklasycznych definicjach p. mamy do czynienia z nierozróżnianiem definicji p. od jej kryterium i definiowaniem p. jako zgodności ze wskazanym kryterium. Obok wskazanego wyżej traktowania p. jako własności niektórych zdań (sądów, myśli, teorii) p. jest niekiedy rozumiana jako p. bytowa, czyli jedna z właściwości samego bytu; z takim ujęciem p. mamy do czynienia, np. u św. Augustyna, dla którego p. jest to, co jest (verum est quod est) czy u Heideggera, który określa p. jako "nieskrytość" (aletheia); w j. potocznym bliscy takiemu rozumieniu p. jesteśmy, gdy mówimy, np.: "To jest prawdziwa perła".
w logice cecha sądu (zdania) przysługująca mu wówczas, gdy w rzeczywistości jest właśnie tak, jak ów sąd głosi; podstawowa (obok fałszu) wartość w logice dwuwartościowej; w notacji logicznej prawdę oznacza się zwykle symbolami "1" lub "V" (łac. veritas = prawda).
ŁUKASIEWICZ, LOGIŚCI, LOGIKA FORMALNA, DOKUMENT, RELATYWIZM, DESCARTES René, LOGIKA, LEIBNIZ, AKSJOLOGIA- PRAWDA, SYNONIM: sama prawda,...
- PRAWDA, dziennik radziecki zał.(...)
- PRAWDY POLAKÓW, swego rodzaju katechizm...