(filoz.)
termin wprowadzony 1858 przez Taine'a w studium o Balzaku; w filozofii określenie tych kierunków myśli, które skłonne są traktować przyrodę i jej prawa jako jedyny punkt odniesienia w wyjaśnianiu wszelkich zjawisk, zwł. społecznych; n. w etyce za normalne uważa takie działania, które sprzyjają afirmacji życia (w tym sensie n. był F. Nietzsche) lub zachowaniu gat. ludzkiego; gł. przedstawicielem tej ostatniej koncepcji był Spencer, który uważał, że każda wartość moralna traci swoją ważność, w momencie gdy przestaje być użyteczna (zwł. w sensie biologicznym); ta biologiczna użyteczność dla gatunku ludzkiego (lub jednostki) jest dla n. jedynym kryterium dobra i zła.
- naturalizm, (łac. naturalis =...
- naturalizm, (łac. naturalis =...
- NATURALIZM, (lit.)