(lit.)
termin wprowadzony 1858 przez Taine'a w studium o Balzaku; w literaturze metoda twórcza i kierunek, odmiana późnego realizmu XIX w., której gł. przedstawicielem i twórcą był É. Zola (i skupieni wokół niego pisarze - tzw. szkoła lub grupa Medanu); najwięcej pozostawił w prozie i dramacie; inspirował się teoriami Darwina; postulował naukową metodę twórczą (ograniczenie fikcji literackiej, dokumentaryzm, przyrodniczy determinizm w ujęciu postaci); poszerzył zakres środków językowych (autentyzm) i tematyki (środowiska ludowe, ruchy społeczne); cechowało go ostre widzenie kontrastów społecznych, tonacja fatalistyczno-pesymistyczna dzieł; gł. twórcy: É. Zola, G. de Maupassant, G. Hauptmann, H. Ibsen, A. Strindberg, Th. Dreiser, w Polsce: A. Dygasiński, G. Zapolska; tendencje naturalistyczne do jak najwierniejszego odzwierciedlenia rzeczywistości pojawiały się w sztuce różnych epok.
- naturalizm, (łac. naturalis =...
- naturalizm, (łac. naturalis =...
- NATURALIZM, (plast.)