(społ. 2)
członek parlamentu lub jego niższej izby, deputowany; w Polsce XVI-XVIII w. p. na sejm był wybierany przez sejmiki; w konstytucjach pol. od 1921 traktowany jako przedstawiciel narodu jako całości (nie określonego terenu); p. może zostać obywatel, który ukończył 21 lat i ma czynne prawo wyborcze; p. ma prawo inicjatywy ustawodawczej i interpelacji poselskiej, przysługuje mu immunitet; posłowie są zorganizowani w kluby i koła poselskie; mandat p. można łączyć z funkcją członka rządu, nie wolno ze stanowiskami: prezydenta, senatora, sędziego Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału Stanu i Sądu Najwyższego, wojewody; mandat wygasa wskutek śmierci, zrzeczenia się, utraty prawa wybieralności, stwierdzenia nieważności wyboru.