zespół metod wchodzących w zakres obróbki erozyjnej, polegających na usuwaniu warstwy materiału obrabianego wyrobu przy wykorzystaniu erozji towarzyszącej krótkotrwałym wyładowaniom elektrycznym zachodzącym pomiędzy elektrodami. Zespół elektrod tworzą: przedmiot obrabiany (anoda) i narzędzie (elektroda robocza - katoda - z miedzi, mosiądzu, grafitu, grafitu z miedzią lub wolframem itp.); pod wpływem wyładowań elektr. następuje gwałtowny lokalny wzrost temperatury na powierzchni elektrod oraz wzrost naprężeń w efekcie rozszerzalności cieplnej materiału; powoduje to wyrzucanie cząsteczek materiału z powierzchni wyrobu; cząsteczki te są wychwytywane przez ciecz dielektryczną (olej transformatorowy, nafta itp.) przepływającą pomiędzy elektrodami; stopniowo w miarę zagłębiania elektrody roboczej (narzędzia: wzornika, drutu itp.) w przedmiocie obrabianym następuje usuwanie kolejnych warstw materiału, a jego powierzchnia przyjmuje kształt zgodny z roboczą powierzchnią narzędzia; narzędzie nosi nazwę erody, erodera lub drążaka. O.e. prowadzona jest na specjalistycznych obrabiarkach: drążarkach, przecinarkach tarczowych, taśmowych i drutowych oraz wycinarkach drutowych; stosuje się ją gł. do obróbki otworów i wgłębień kształtowych w twardych, trudno obrabialnych materiałach, takich jak: węgliki spiekane, stal hartowana, stopy specjalne itp., przede wszystkim do kształtowania i regeneracji narzędzi do obróbki plastycznej (matryc, tłoczników, wykrojników itp.) oraz form odlewniczych.
- ISKROWE WYŁADOWANIE ELEKTRYCZNE, ^iskra elektryczna^^