podobne techniki graficzne należące do druków wklęsłych; obie polegają na trawieniu płyty metalowej, najczęściej miedzianej, kwasem azotowym. W akwaforcie na płycie metalowej, pokrytej odpornym na kwas werniksem, igłą zdrapuje się werniks odsłaniając metal; kreski tworzą rodzaj rysunku. Odbitki wykonuje się na mokrym papierze za pomocą prasy. Płytę można trawić wielokrotnie dla zwiększenia intensywności kreski (tzw. dotrawianie). Tą techniką graficzną chętnie posługiwali się np. Rembrandt, K. Brandel, J. Pankiewicz. W akwatincie elementami kompozycji są plamy. Płytę metalową pokrywa się pyłem kalafonii, który po podgrzaniu tworzy b. drobne przylegające do podłoża drobinki. Kompozycje wykonuje się wielokrotnie przesłaniając i zanurzając płytę w kwasowej kąpieli. Przy akwatincie barwnej stosuje się kilka płyt. Do najwybitniejszych twórców stosujących tę technikę należał F. Goya. Zob. też grafika.
akwaforta i akwatinta
Słownik języka polskiego