(łac. alea = gra w kości)
termin wprowadzony w 1957 r. przez P. Bouleza na określenie współcz. konstrukcji dzieła muzycznego opartej na zakładanej i zalecanej przez kompozytora przypadkowości wykonawczej, np. w zakresie rytmu, dynamiki, wysokości dźwięków, czasu trwania dźwięku. A. zakłada wiele możliwości interpretacji utworu i dopuszczalność różnych niepowtarzalnych brzmień tego samego utworu. Współcześnie podobne zabiegi są stosowane również w innych dziedzinach sztuki, m.in. w literaturze. Zob. też dzieło otwarte.
- ALEATORYZM, (muz.) zapoczątkowana...
- aleatoryzm w muzyce, metoda komponowania,...
- teatr instrumentalny, sceniczna interpretacja...