Reklama

Camus Albert

(1913-60)

franc. prozaik, dramatopisarz, publicysta, laureat Nagrody Nobla (1957). Cała jego twórczość obrazuje zainteresowanie poszukiwaniem sensu życia, czemu dał wyraz w szkicach filoz. Dwie strony tego samego (1937), Noces (1938) i zbiorze esejów Mit Syzyfa (1942). Kolejny tom Człowiek zbuntowany (1951) ilustruje proces zmian w filozofii C. wiodący od egzystencjalizmu i koncepcji absurdu istnienia do twórczej roli buntu będącego świadectwem wielkości człowieka. Światowy rozgłos przyniosły mu powieści o charakterze paraboli Obcy (1942), Dżuma (1947) i Upadek (1956) wskazujące na konieczność nieustannej walki ze złem. Po wojnie odbyły się premiery 4 jego dramatów: Nieporozumienie (1944), Kaligula (1945), Stan oblężenia (1948) i Sprawiedliwi (1949). W l. 1953-59 adaptował na scenę i sam wyreżyserował utwory m.in. P. Calderona, W. Faulknera i F. Dostojewskiego. W ostatnich latach życia wydał zbiór nowel Wygnanie i królestwo (1957).

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama