(1913-60)
prozaik franc., laureat Nagrody Nobla (1957). Potomek ubogiej rodziny, wykształcenie zdobył dzięki stypendiom wyjednanym dla niego przez nauczycieli. Uczęszczał do szkoły wAlgierze, anastępnie wOranie, gdzie podjął wyższe studia humanistyczne, przerwane na skutek postępującej gruźlicy. W1940 r. wyjechał do Paryża wposzukiwaniu pracy. Tu kontynuował rozpoczętą jeszcze wAlgierze działalność dziennikarską oraz teatralną (jako reżyser, inscenizator, aktor idramaturg). Wczasie wojny działał wRuchu Oporu. Rok 1942 przyniósł pierwsze beletrystyczne dzieło pisarza, powieść Obcy, która zmiejsca stała się czytelniczym przebojem (nakład osiągnął 6 mln egzemplarzy) ibiblią egzystencjalistów. Wydana w5 lat później Dżuma (1947) rozsławiła imię pisarza na cały świat, trzecia powieść, Upadek (1956), przypieczętowała jego wielkość. Gdy wrok później C. odbierał Nagrodę Nobla za "ogromny wkład wliteraturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia", wobec reakcji krytyków, zaskoczonych wyróżnieniem tak młodego autora (miał wówczas 44 lata), odpowiedział, że osiągnął szczyt twórczych możliwości. Plany na przyszłość pokrzyżowała mu tragiczna śmierć wwypadku samochodowym. Zdorobku pisarza na uwagę zasługują ponadto: dramaty Kaligula (1945), Nieporozumienie (1944), Stan oblężenia (1948) iSprawiedliwi (1948) oraz esej Mit Syzyfa (1942).
- Camus Albert, (1913-60)
- CAMUS Albert, (1913-60)
- ALBERT, Skrócona forma imienia...