(franc. dada = w jęz. dziecka zabawka)
międzynarodowy awangardowy ruch artystyczny rozwijający się głównie w lit. i sztukach plastycznych w l. 1916-23. Zapoczątkowany w Zurichu, objął całą Europę wpływami sięgając Nowego Jorku. Głównym teoretykiem d. był T. Tzara. Kierunek wyrażający bunt przeciwko współcz. cywilizacji, panującemu ustrojowi i kulturze, skompromitowanym przez bezsens wojny, stanowił negację wszelkich tradycyjnych wartości i norm estetycznych. Istotą twórczości d. była nieograniczona swoboda, indywidualizm fantazji ujawnianej w improwizacji, zabawie, absurdalnym dowcipie. Działalność programowo była nastawiona na prowokowanie i szokowanie mieszczańskiej publiczności. Drwiąc z tradycyjnych konwencji dadaiści organizowali manifestacje artystyczne, wystawy wulgarnie zniekształconych reprodukcji sławnych obrazów; posługiwali się fotomontażem, ready made, collage’em, publikowali manifesty. Dadaistyczny utwór lit., pozbawiony głębszej wymowy, polega na asemantycznej zabawie słownej, mechanicznym łączeniu dźwięków i liter; pisany był czasem przez kilku poetów. Do dadaistów należeli m.in.: F. Picabia, M. Duchamp, H. Arp, M. Ernst,
K. Schwitters, H. Ball, R. Huelsenberk,
R. Hausman, G. Grosz. Kontynuatorami dadaistów byli surrealiści. W Polsce d. znalazł wyraz w tendencjach prymitywistycznych, m.in. futurystów ( T. Czyżewski, S. Młodożeniec).
- DADAIZM, dada
- Apollinaire Guillaume, właśc. Wilhelm Apolinaris Kostrowicki, (1880-1918)
- Jarry Alfred, (1873-1907)