(gr. dithrambos = pieśń chóralna z towarzyszeniem aulosu)
gat. gr. liryki chóralnej, sławiącej Dionizosa, opiewającej jego cierpienia i radości; pieśń patetyczna śpiewana podczas świąt dionizyjskich. Rozkwit d. przypada na VI-V w. p.n.e.; pisali je m.in. Simonides z Keos, Bakchylides, Pindar; współcz. d. to każdy hymn pochwalny o nastroju podniosłym i entuzjastycznym. Zob. też oda, pean.